Misschien puur toeval? Mijn vermoedens zeiden van niet, dus maar afspraak bij de gyn in UZ Leuven gemaakt!
Eerst kregen we een of andere vervangster die blijkbaar niet goed wist, welke taal ik sprak! Ze stuurde mij gewoon naar huis met een blad waar ik mij temperatuur op moest schrijven!!!
Ik wist dat ik het daar niet bij kon laten en was een beetje ontgoocheld, dat er ondanks de bewijzen dat ik niet zwanger werd, ik nog maar eens een jaar moest proberen met temperaturen.
Dan maar een nieuwe afspraak met een echo deze keer!!!
Bij de echo konden ze al snel zien dat er iets mis was, mijn eierstokken waren veel te groot en er was iets met mijn baarmoeder. Bang wachtend in de wachtzaal kwam een Dr. Poppe mij roepen. Hij vertelde dat de kans groot was, dat ik endometriose en veel cysten op mijn eierstokken had en dat hij al direct een afspraak had vastgelegd voor een laparascopie!
Zo een laparascopie gebeurt in dagkliniek, ze zouden alles weglaseren en alles schoon achterlaten.
Niet dus, toen ik wakker werd vertelde ze me dat ze niks hadden kunnen doen omdat het veel te erg bleek te zijn om er zomaar aan te beginnen!
Er werden nieuwe afspraken gemaakt voor echo's, darm- en blaasonderzoeken, want die bleken ook aangetast. En het ergste van al vond ik, dat je daar in de wachtzaal moest gaan zitten waar ook gewoon zwangere vrouwen zaten, ik werd er dan ook telkens weer op mijn tekortkomingen gewezen, want ik kon niet zoiets simpels als zij, zwanger zijn.
Ondertussen waren we bijna een jaar verder, de "grote" operatie zou in september 2008 zijn.
Ben getrouwd in augustus 2008, achteraf bekeken om ook iets te hebben om naaruit te kijken. Vrienden en familie kregen een kind of trouwde! En ik had nog niets, dus waarom ook niet trouwen? Dat kon je zo regelen, daar moest je niet vruchtbaar voor zijn... Natuurlijk zagen we elkaar graag en dachten we dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven!
Ben een week in het ziekenhuis moeten blijven, had nog stents in mijn urineleiders die er na een week of 6 uit mochten.
Na de operatie zouden ze mij 1 jaar de kans geven om op natuurlijke wijze zwanger te worden!
In mijn laatste gesprek op de fertiliteit heb ik dan ook verteld, dat ik terug aan de pil wou en niet wou starten met IVF. Het zou veel te zwaar zijn en ik zou er helemaal alleen voor staan. Het voelde allemaal zo oneerlijk.
Dus resultaat: geen zwangerschap en een relatie die helemaal stuk was (om zovele redenen).
Ben ondertussen aan het scheiden! Een van de redenen dat we uit elkaar zijn is dat er in januari 2009 een depressie (onvervulde kinderwens) is ontstaan. Ben er helemaal alleen uitgekropen (zonder anti-depressiva, want wou zwanger worden) en had me voorgenomen om van alles nog te genieten, dat je zomaar kon doen zonder kinderen!!! Reisjes plannen, uitstapjes, concerten, discotheek... Noem maar op!!! Moest eigenlijk zowat alles alleen doen, mijn echtgenoot had het toen te druk met gamen, heel het huishouden en al wat er bij komt kijken was voor mij alleen en zo zijn we uit elkaar gegroeid!
Daarbij nog die vervelende opmerkingen van, "je moet er niet zoveel mee bezig zijn, want dan gaat het niet!" en "jou tijd komt vroeg of laat wel"!!! Dan nog die opmerkingen van mensen die eigenlijk wisten wat er met mij aan de hand was, maar die gewoon niet wisten hoe ze erop moesten reageren. Zelfs je eigen moeder niet, want toen ik haar de eerste keer aan telefoon vertelde, dat ze iets gevonden hadden dat me zo goed als onvruchtbaar maakte, zei ze doodleuk: maar uw zus heeft toch al een kind, bij haar lukt het wel!!! Vraag of zij voor u zwanger wil zijn!!! Man, dat kun je toch echt niet geloven!!!
En dan nog al die vrouwen die hun verhalen vertellen van dat het de eerste keer raak was, een naaste collega was in die periode ook zwanger, en kon het maar niet laten om, dan ook wel de hele dag, over haar zwangerschap te vertellen. Zot en ziek werd ik ervan, ben veel al huilend naar huis gegaan!
Nu zijn we een hele tijd verder, en heb ik een nieuwe vriend! We wonen nog maar een half jaartje samen maar toch kan ik die onvervulde kinderwens niet achterlaten. Ik heb het gevoel dat al die vervangende dingen niet meer uitmaken, dat het niet meer genoeg is om mijn echte wens in het duister te kunnen zetten. Pas als er echt een kindje komt, zal het alles verzachten, maar daar is het nog veel te vroeg voor om allerlei redenen.
Maar wie weet!!! OOIT.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten